فرانک عراقی
کارشناس ارشد روزنامه نگاری
پاییز98
یکسال دیگر هم گذشت و سال جدید ۵۷۸۰ عبری از راه رسید.
سال عبری به همراه موعدیم (اعیاد) آغاز می‌شود. حدوداً ۲۳ روز ابتدای سال
را یهودیان جهان با مناسبت‌های مختلف به جشن و شادی و عبادت می‌پردازند.
روش‌هشانا، ایام سلیحوت، روزه‌ی کیپور و موعدسوکا (عید سایبانها)، ایام دلپذیری
هستند که با اجرای مراسم مذهبی و سنتی در بین همکیشان مورد استقبال قرار می‌گیرد و
کنیساهای مختلف پذیرای دوستان و عزیزان یهودی از نقاط گوناگون شهر هستند.
افرادی هستند که شاید به ندرت در طول سال سری به کنیسا بزنند اما در این ایام
خصوصاً در روز کیپور زمانی را هر چند کوتاه به عبادت و نیایش مشغول شده و به نوای
شوفار گوش می‌سپارند.
در سطح شهر تهران به فراخور این که چه تعداد افراد همکیش در محل هستند،کنیسا وجود
دارد که بعضی پرجمعیت‌تر بوده و برخی حتی برای اجرای فرایض دینی به حد نصاب
نمی‌رسند.
مسئله‌ای که مدت‌هاست ذهن مرا مشغول کرده این که بسیاری از همکیشان ترجیح می‌دهند
برای عبادت به کنیساهای پرجمعیت‌تر و مرکزی‌تر بروند حتی اگر محل آن دور باشد، در
صورتی که کنیسایی هم در نزدیکی محل زندگی‌شان هست و می‌توانند به آنجا رفته و عبادت
خود را در آنجا به جای آورند. البته هرکس مختار است محل عبادتش را خودش انتخاب کند
اما گاه این انتخاب پیامدهای منفی نیز دارد، مانند آن که متأسفانه بسیاری از
کنیساها برای تفیلا به صورت جماعتی به حد نصاب نمی‌رسند و گاهی فقط یک روز در هفته
فعال هستند. در صورتی که کنیساهای بزرگتر شاید هر روز چند نوبت نماز (تفیلای) صبح و
دوباره و چندباره نماز ظهر و شب را برگزار کنند و البته این تکرار با حضور اکثریت
جوانانی هست که از حضور در کنیسای محلی خود اجتناب می‌کنند که استدلال‌های مختلفی
هم در این زمینه دارند.
حال باید دید نتیجه‌ی این انتخاب مخصوصا از طرف نسل جوان چه پیامدهایی خواهد داشت:
به مرور اعضای کنیساهای محلی و کوچک کم وکمتر خواهد شد و کهنسالانی که به آن محیط
بیشتر انس دارند به جا خواهند ماند و گاه برای رسیدن یک پیشنماز یا به حد نصاب
رسیدن کنیسا باید به تکاپو افتاد و به تدریج فعالیت این مکان مذهبی متوقف شده و
چیزی جز افسوس برجای نخواهد ماند.
پس اندکی بیشتر تأمل باید کرد ...
