ازدواج یعقوب با لئا و راحیل

بدین گونه تا یک مه اش بود حال		بماندی بر دائیش بی ملال
پس آنگاه لاوان ب یعقوب گفت		چرا بایدت کرد خدمت به مفت
بگو اجرتت را ب من آشکار		مکش خجلت و هیچ عذری میار
به لاوان دو دختر بدی همچو ماه		فزون ترزمه شان دو زلف سیاه
مهین دخترش بود نامش لئاه		کهین بود راحیل مانند ماه
لئا بود خوش چهره و سیم بر		رمد داشت چشمش چو کردی نظر
به راحیل یعقوب بس مهر داشت		که بهتر ز خورشید او چهره داشت
به لاوان بگفتا منم کهترت		به بخشی بمن کهترین دخترت
کنم خدمتت هفت سال تمام		به من ده تو راحیل را والسلام
به لاوان پسند آمدی آن سخن		که یعقوب آزاده افگند بَن
بگفتا نه او در خور دیگر است		مر او را بتو دادنم بهتر است
پس آنگاه یعقوب از روی ذوق		شبانیش را می نمودی ب شوق
چو شد خدمت هفت سالش تمام		فرستاد آنگه به لاوان پیام
که بسپار راحیل اکنون به من		شده خدمت هفت سالم به بَن
پس آنگاه لاوان ضیافت نمود		بساط عروسی برآراست زود
همه مرد و زنهای آن جای را		به مهمانی آوردشان در سرا
لئا را در آن شب ب یعقوب داد		از آن ماه گردید یعقوب شاد
سحر گاه چون روشنائی دمید		نگه کرد یعقوب، زن را بدید
چو از خواب بیدار شد، هوش یافت		لئایِ صنمبر در آغوش یافت
بدل گفت راحیل قسمت نبود		ابا او بسی مهربانی نمود
چو شد روز از خانه آمد برون		به نزدیک لاوان درآمد درون
بگفتش مرا شرط راحیل بود		چرا بایدت عهد باطل نمود؟
به او گفت لاوان که در شهر ما		چنین کار هرگز نباشد روا
که کوچک به شوهر رَود پیشتر		مهین دخت ماند به خان پدر
چو یک هفته ای بگذرد زین زمان		ز راحیل هم سازمت شادمان
یقین دار راحیل هم آن تست		نمایم بدانسان که پیمان تست
ز فرزند تو نزد من بهتری		نما هفت سال دیگر یاوری
چو بگذشت یک هفته از آن میان		به او داد راحیل را در آن زمان
چو لاوان دو دختر ب یعقوب داد		بهر یک کنیزی خوش و خوب داد
به همراه لِئا ز لفاه کرد		پرستار راحیل، بلهاه کرد