آذر 1394
فرانک عراقی (کارشناس ارشد روزنامه‌نگاری)
خواستن ، توانستن است مصاحبه با کاوه دانیالی به بهانه
تکمیل دستگاه TDCS و ثبت آن به عنوان اختراع
مهندس «کاوه دانیالی» متولد 1350 در تهران است.
وی دوره لیسانس خود را در رشته مهندسی الکترونیک در شهر سمنان به پایان رسانیده و
سپس دوره فوق لیسانس را در دانشگاه تهران در رشته مدیریت، پشت سر گذاشته است.
تکمیل دستگاهی در حیطه پزشکی، با هدایت دکتر رابرت فرنام وثبت آن به عنوان اختراع،
دستمایه این مصاحبه شد.
وی، از دانش الکترونیک، در ساخت دستگاه بهره گرفت که مورد تایید دانشگاه شهید
بهشتی، نیز هست و هم اکنون، به تولید و بهره‌برداری رسیده است.
کاوه دانیالی، از فعالان جامعه کلیمی تهران نیز بوده است. وی به جز چند سال فعالیت،
در راس سازمان دانشجویان، چندین دوره بازرس انجمن کلیمیان تهران و سپس با عنوان یکی
از اعضای هیات مدیره در انجمن، فعالیت داشته است.
این نوشتار، حاصل گفتگویی است که توانمندی جوانان جامعه را، به تصویر می‌کشد.
-
ضمن عرض سلام، لطفا در مورد دستگاهی که موفق به ساخت و تکمیل آن شدید، برای
خوانندگان ما توضیح دهید:
- بهتر است که از ابتدای پیدایش این دستگاه صحبت کنم.
در واقع، پیشنهاد ساخت این دستگاه را دکتر رابرت فرنام که از روانپزشکان حاذق و
معروف شیراز هستند، به من دادند. پس از بررسی بر اساس اطلاعات داده شده، نمونه‌ای
ساخته و پس از تست و تایید صحت کارکرد اولیه ، نمونه نهایی ساخته شد.
لازم به ذکر است که نمونه خارجی اولیه این سیستم، وجود داشت؛ اما من آن دستگاه را
ندیده بودم فقط طبق پروتکلی که دکتر فرنام به من داده بود، این طرح را اجرا کردم و
بعد از ساخت دستگاه و مقایسه با دستگاه خارجی، به این نتیجه رسیدم که دستگاه ما هم
آپشن های اضافه‌تری دارد، به خصوص حفاظت اضافه (به خاطر حساسیت کاری و عبور جریان
از مغز) و هم روش تولید سیگنال آن (که نویز بسیار کمتری در مقایسه با نمونه خارجی
داشت) فرق می‌کرد که این روش جدید، کارکرد دستگاه را، بهبود داده و مدرک ثبت اختراع
هم به آن آپشن‌های اضافه و حفاظت و روش جدید تولید سیگنال، داده شده.
- این وسیله TDCS نام دارد.
در واقع، یکی از دستگاه‌های مربوط به نوروتراپی است. نوروتراپی، به معنی درمان
اعصاب و یا درمان سلول‌های عصبی است. این وسیله، یک ابزار کمکی برای درمان است که
هم اکنون، در اکثر کشورهای پیشرفته استفاده می‌شود؛ زیرا کاملا بی‌ضرر و بدون عوارض
است. حتی افراد سالم نیز می‌توانند برای افزایش توان عملکرد مغزی و تقویت یادگیری
از آن استفاده کنند. در ضمن، به عنوان درمان کمکی، در بیماری‌هایی مثل: افسردگی،
اضطراب، بی‌خوابی، سردردهای میگرنی، بازتوانی سکته مغزی، اختلالات تکلمی که به
دنبال سکته مغزی ایجاد شده، انواع دردهای مختلف بدن که به دارو جواب نداده، وزوز
گوش، پارکینسون، آسیب‌های ناشی از ضربه نخاع، کاهش اشتها، تعدیل وزن، تقویت حافظه،
بیماری آلزایمر و بیش فعالی کودکان، به کار می‌رود.
در واقع، این دستگاه سلول‌های عصبی را هدف قرار می‌دهد و با استفاده از جریان
الکتریکی، فعالیت مغز را تحریک می‌کند. شدت جریان ایجاد شده، اندک و در حد یک تا 5
میلی آمپر است.
در این روش، تحریک‌پذیری سلول‌های عصبی افزایش می‌یابد و باعث می‌شود فعالیت نواحی
مغز، باز هم بیشتر شود. بسته به این که الکترودها، در کدام قسمت سر قرار داده
می‌شوند، می‌تواند به افزایش عملکرد شناختی که شامل توجه و بینایی می‌شود منجر شود.
به طور خلاصه، TDCS ابزاری است که توانمندی مغز را در پردازش اطلاعات ورودی، افزایش
می‌دهد. در ایران نیز، رفته رفته درمان با این دستگاه، رو به گسترش است. دکتر
فرنام، این دستگاه را آزمایش کرده و از نتیجه آن نیز راضی است.
- لطفا برای خوانندگان و علاقمندان کمی هم در مورد روند ثبت اختراع و ایده توضیح
دهید.
در واقع، هم می‌توان ایده را ثبت کرد و هم یک دستگاه را.
وقتی ایده‌ای در ذهن دارید، یا موفق به ساخت اختراعی شده‌اید، طبق ضوابط آن را به
اداره ثبت اختراع ارایه می‌دهید. از اینجا به بعد، این اداره ثبت اختراع است که در
این مورد، نظر می دهد. در اداره‌ی ثبت، پس از بررسی اولیه، موضوع را به مرجع
کارشناسی مربوطه، ارجاع می‌دهند. مرجع کارشناسی برای این دستگاه، دانشگاه شهید
بهشتی بود که پس از نظر کارشناسی دو نفر از دکترهای دانشگاه شهید بهشتی و دفاع
اینجانب، در نهایت تایید شده و اداره ثبت، اختراع آن را ثبت کرد.
- آیا تمایل به تولید انبوه این دستگاه دارید؟
البته، در فکرش هستیم. فقط موضوع مجوز است. توافق که بین تولید کننده و فروشنده
هست.
و اگر افرادی، مایل به فعالیت در این حوزه می‌باشند و ایده خاصی در زمینه ساخت و
تولید دارند، از همکاری با آنها استقبال می‌کنم.
- و در پایان، چه توصیه‌ای به جوانان جامعه دارید؟
در ابتدا بگویم که خود مدرک، اهمیت چندانی ندارد. بسیاری کارهای مهم‌تر قبلا انجام
شده ، که بدون مدرک به چشم نیامده.
پیشنهادم به جوانان این است که با ذهن بازتر بدانند، ابعاد زیاد دیگری هم در زندگی
هست و خودمان را، محدود به چارچوب‌های مجازی که برایمان تعریف شده، نکنیم. و بدون
ترس از شکست، قدم برداریم.
اگر انتخاب و حرکت شما، فعالیت در حوزه فنی و طراحی باشد ، تا حد امکان، از کمک
دریغ نخواهم کرد.
پیشنهاد می‌کنم، اگر ایده‌ای دارید ولی پیش خود فکر می‌کنید که نمی‌شود و
امکان‌پذیر نیست، حرکت کنید و خود را امتحان کنید.
و پیشنهادم به والدین و نیز متولیان جامعه، اجازه و ایجاد فضای رشد، در زمینه‌های
عملی‌تر و در صورت امکان، کمک به ایجاد چنین فضاهایی است. (نمونه کوچک آن، آگاهی
فرزندان نوجوان دوستان که برای ساخت یک برد یا روبات به دفترم می‌آیند و سوای کسب
لذت خلق یک چیز جدید، استعداد خود را نیز می‌شناسند.)
برای بسیاری از ما، هنرستان ارت، نماد و خاطره جالبی است. امیدوارم بتوان، یک ارت
کوچک، برای بال و پر دادن به استعدادهای نهفته فنی راه‌اندازی کرد.
اگر هم که در حد کلام و تعارف و ویترین و شعار باشد که توقعی نیست.
- با تشکر از شما که وقت خود را در اختیار ما گذاشتید و با آرزوی موفقیت روز افزون
برای شما.
برای همگی ذهنی آزاد آرزومندم
