ترجمه: مردخای امین
شموئلیان
بهار 1402
دکترمسعود برال، متخصص اطفال و درمانگر برجسته‌ی جامعه‌ی لس‌آنجلس، 30 مهر
1401 در سن 78 سالگی دار فانی را وداع گفت.
وی در سال 1323 در تهران به دنیا آمد و از 13 سالگی در "داروخانه ری" نزد
پدرش دکتر موسی برال مشغول به کار شد. دکتر موسی برال نماینده‌ی کلیمیان در
مجلس موسسان (۱۳۲۸ خورشیدی) و متعاقب آن در مجلس شورای ملی بود. مسعود برال
براي تحصيل در دانشكده‌ی پزشكي دانشگاه تهران اقدام كرد و پس از
فارغ‌التحصیلی از دانشکده در سال 1348، در دوران خدمت وظیفه 18 ماه را به
عنوان "ستوان یکم پزشکی" به ارائه خدمات درمانی در مناطق محروم پرداخت.
وی در سال 1351 برای تکمیل دوره‌های رزیدنتی خود در بیمارستان عمومی شهر
واشنگتن دی سی، و بیمارستان‌هایی در اوهایو، ایران را ترک کرد. او در سال
1358 مطب خود را در کالیفرنیا تاسیس کرد. همچنین او به مدت شش سال در مرکز
بهداشت دانشکده پرستاری UCLA در محله‌ی "سنت جوزف" داوطلبانه به افراد
بی‌خانمان کمک می‌کرد.
برای چندین دهه، دکتر برال به عنوان پزشک معالج در مراکز پزشکی متعدد و نیز
به مدت 10 سال به عنوان استادیار در بخش اطفال دانشکده پزشکی و دانشکده
پرستاری UCLA خدمت کرد.
او بالاترین سطح از استانداردهای حرفه‌ای، اخلاقی و معنوی را رعایت می‌کرد
و در این زمینه به شهرت رسید.
دکتر برال مانند پدرش (که ریاست کمیسیون بهداشت و درمان مجلس ایران، ریاست
گروه تغذیه، شیمی مواد غذایی و سم‌شناسی دانشگاه تهران و تألیف چندین کتاب
از جمله «گیاهان دارویی ایران» را برعهده داشت) بسیار پرکار بود. وی بدون
توجه به ساعات اداری و ملاحظات مالی در بسیاری از مواقع بوسیله تماس تلفنی
با خانه بیماران خود "خدمات درمانی راه دور" ارائه می‌داد. او به
مراقبت‌های بهداشتی و پزشکی "کل نگر[1]" نیز علاقه داشت؛ بنابراین «تغذیه»
و «درمان‌های طبیعی» را نیز در ترکیب با دانش طب مدرن غربی، وارد روش
درمانی خود کرده بود.
چندین نسل از بیماران و خانواده‌هایشان دکتر برال را شخصیتی بیش از یک پزشک
توصیف می‌کنند: او منبع آرامش، تشویق، امید و خنده بود. فردی مهربان که
باعث می‌شد مردم احساس کنند دیده می‌شوند و شنیده می‌شوند. همیشه او به
دلیل اصالت و ماهیت سرزنده اش مورد تحسین قرار می‌گرفت و برای بالا بردن
روحیه‌ی کودک مورد معالجه تلاش ویژه‌ای می‌کرد.
[1] - طب کل‌نگر یک مفهوم در حرفه پزشکی است که در آن تمام جنبه‌های
نیازهای مردم از جمله نیازهای روانی، جسمی و اجتماعی باید در نظر گرفته شود
و بیمار به عنوان یک کل دیده شود.
