شرگان انورزاده
فعال اجتماعی
بهار 1396
گاهی
که به زندگی فکر می کنم، گاهی که به افکار و رفتارم فکر می کنم، گاهی که اندیشه ام
مثل پلی از روی سال ها می گذرد، گاهی که خاطراتم را مرور می کنم، نقطه ی
مشترکی پیدا می کنم. نقطه ی مشترکی که زندگی اکثر انسان ها را شامل می شود.
نقطه ی مشترکی که اغلب به آن فکر نمی کنیم و در رویاهای مان به دنبال آن می گردیم و
آن را جستجو می کنیم.
بله، ما به زمان «حال» کمتر فکر می کنیم و کمتر فکر می کنیم و بیشتر اوقات، زندگی
را در لحظه فراموش می کنیم.
بعضی وقت ها، به گذشته فکر می کنیم و خودمان را سرزنش می کنیم و نمی بخشیم.
گاهی در فکرمان، دیگران را هم سرزنش می کنیم و نمی بخشیم و با این احساس، پیش می
رویم و در نتیجه، حال خوشی هم نصیبمان نمی شود.
به گذشته، فکر می کنیم، در حالی که می دانیم، گذشته، گذشته و برای تغییر آن، کاری
از دست ما ساخته نیست.
یا گاهی، فقط در فکر آینده ایم. آینده ای دور و دراز. یا بعضی وقت ها، به قول قدیمی
ها،«روزمبادا. »
با فکر کردن به «روز مبادا» خوشحال و راحت زندگی نمی کنیم و فکر نمی کنیم که شاید،
این روز، هرگز نیاید و در کشاکش افکار، بین گذشته ای که گذشت و آینده ای که هنوز
نیامده، «زمان حال» را فراموش می کنیم و گاهی از یاد می بریم که زندگی، این زندگی
زیبا، مجموعه ای بی نظیر، از همین لحظات حال است.
همین ثانیه ها و لحظات زیبایی که با بی تفاوتی
از کنار آن می گذریم و خودمان را غرق در گذشته و یا آینده می کنیم. زندگی در لحظه،
بدون غصه خوردن از آنچه گذشت، یا بدون نگرانی از آنچه که پیش خواهد آمد، دلپذیرتر
خواهد بود .
البته منکر برنامه ریزی و کشیدن نقشه های طلایی برای آینده ای بهتر، نیستم. اما
برنامه ریزی، بدون نگرانی و با نهایت شادی و خوش بینی.
نگذاریم خاطرات تلخ گذشته، آزارمان دهد.
زندگی در «حال» را از دست ندهیم و حداکثر استفاده را از همین دقایق ارزشمند ببریم.
دقایق ارزشمند زندگیمان را به سمت احساس خوب، هدایت کنیم، با شکر و سپاسگزاری به
درگاه خداوند مهربان، به خاطر فراوانی نعمتهایش، به خاطر لطف بی کرانش.
با فکر کردن به تمامی نکات مثبت و خوبی که در زندگی داریم، فقط باید به آنها توجه
کنیم. توجه به عزیزانمان، خانواده مان، فرزندان، همسر، خواهر، برادر و بالاتر از
همه، توجه به پدر و مادر خوبمان که دنیای بی پایان محبتند و همین حالا سپاسگزاری
کنیم. همین حالا بگوییم که قدرشان را می دانیم. همین حالا بگویبم که دوستشان داریم.
احترام شان را نگه می داریم و می دانیم که ستاره های بی نظیر زندگیمان هستند.
همین حالا با خودمان و دیگران در صلح به سر می بریم. همین حالا از افکار نگران
کننده و آزاردهنده رها می شویم . و با شکر به درگاه خداوند مهربان، و محبتی که در
قلبمان، نسبت به همگان داریم ، با شادی، لحظات «حال» را سپری می کنیم.
«همین حالا و همیشه »
