با مطالعه در تاریخ و کتاب مقدس یهود مشاهده می‌شود که در آیین یهود به شبانی و
گله‌داری و به همراه آن کشاورزی مقام و احترام خاصی داده شده است چون دامداری و
کشاورزی یکی از منابع مهم اقتصادی این قوم بوده و اغلب طبقات از این دو منبع مهم
اقتصادی چه به منظور تغذیه یا داد وستد استفاده می‌کردند به موجب آیات کتاب مقدس
اغلب پیامبران و اجداد اولیه‌ی قوم یهود شبان بوده‌اند و نسبت به آن ارزش و مقام
خاصی قائل بودند آن قسمت از مطالب آمده در سفر پیدایش اولین مجلد از کتاب مقدس که
زندگی اجداد اولیه این قوم را بیان می‌کند گواه بر این است که همگی آنان دارای
گله‌های فراوانی بوده‌اند. برای مثال حضرت ابراهیم(سفر پیدایش باب13: آیه‌های11-5.)
به علت داشتن گله‌های زیاد نتوانست با لوط برادرزاده‌اش که خود دارای گله‌های
فراوانی بود زندگی کند و در نتیجه هر نفر برای خود راه جداگانه و خلاف جهت همدیگر
انتخاب کردند.
یا این که حضرت ابراهیم برای سه نفر(سفر پیدایش باب18: آیه‌های8-7.) از مهمانان خود
که فرشته و فرستادگان خد-ا بودند از گوشت بهترین گوساله و کره و شیر که از گله‌ی
خویش بود برای پذیرایی آنان استفاده کرد حضرت اسحاق(ایضاً باب27: آیه‌های4-1.) هم
هنگامی که پیر و سالخورده شده بود به پسرش عساو سفارش می‌کند که غذایی را که دوست
دارد برای او فراهم کند. لاوان(ایضاً باب29: آیه‌ی10.) پدرزن حضرت یعقوب گله دار
مهمی بود حتی دختران او نیز گله داری می کردند حضرت یعقوب برای لاوان به مدت
بیست(ایضاً باب31: آیه‌ی41. ) سال گله‌داری کرد بطوری که در عرض این مدت بسیار
کارآزموده شده بود و تجربیاتی هم در راه اصلاح نسل و نژاد گوسفندان(ایضاً باب30:
آیه‌های43-37.) کسب کرده بود. در زمانی که حضرت یعقوب در سرزمین کنعان ساکن شد
دارای گله‌های فراوانی(ایضاً باب37: آیه‌ی12.) بود، در میان پادشاهان و انبیاء یهود
عده‌ای هم شبان و گله‌دار بودند مانند حضرت داوود و حضرت سلیمان(کتاب دوم تواریخ
الایام باب26: آیه‌ی10 و کتاب جامعه، باب2: آیه7.) و حزقیا( کتاب دوم تواریخ‌الایام
باب32: آیه‌ی28. ) و یوشیاه(ایضاً باب35: آیه‌های9-7. ) که از پادشاهان بودند و
عاموس(عاموس نبی باب1: آیه‌ی1.)نبی که از پیامبران بود و حضرت موسی هم( سفر خروج
باب3: آیه‌ی19. ) بعد از فرار از مصر نزد پدرزنش یترو(شعیب) مدتی به شبانی پرداخت.
حضرت داوود در جوانی به شبانی گله‌های پدرش مشغول بود اصولاً کلمه‌ی شبان کلمه‌یی
بود مقدس. زیرا صفت خوبی شمرده می‌شد و بهترین عبارتی که می‌توان در کتاب مقدس
راجع‌به کلمه‌ی شبان در وصف آن پیدا کرد در مزامیر حضرت داوود می‌باشد که به نام
مزمور «خد-ا(XXXکتاب مزامیر، باب23 تمام باب(خد-ا شبان من است محتاج به هیچ چیز
نخواهم بود. در مرتع‌های سبز مرا می‌خواباند نزد آبهای راحت مرا رهبری می‌کند...الی
آخر)YYY) شبان من است» معروف می‌باشد حضرت سلیمان نبی در کتاب امثال سلیمان نبی،
سرمایه‌گذاری در کشاورزی و دامپروری وسود حاصل از آن را به بهترین نحو و
عباراتی(XXXامثال سلیمان نبی باب27: آیه‌های27-24: به حالت گله‌ی خود نیکو توجه کن
و دل خود را به رمه‌ی خود مشغول ساز زیرا که دولت دائمی نیست و تاج هم‌نسل بعد نسل
پایدار نی. علف را می‌برند و گیاه سبز می‌روید و علوفه کوه‌ها جمع می‌شود. بره‌ها
برای لباس تو و بزها به جهت اجاره‌ی زمین بکار می‌آیند و شیر بزها برای خوراک تو و
خوراک خاندانت و معیشت کنیزانت کفایت خواهد کرد. ایضاً کتاب امثال سلیمان نبی
باب12: آیه11: کسی که زمین خود را زرع کند از نان پر خواهد شد. YYY) توصیف می‌کند.
شکی نیست که شبانان و گله‌داران بر اثر تماس دائمی که با طبیعت زیبا و کوه و دشت و
بیابان و مناطق دل‌فریب و دل‌انگیز طبیعت دارند بیش از شهرنشینان فرصت فکر کردن
راجع‌به خد-ا و طبیعت پیدا می‌کنند و چون از زندگی آلوده و پرزرق و برق شهری دور
می‌باشند در نتیجه از هر گونه انحرافات فکری و روحی عاری و پاک هستند و این خود
عامل مناسبی برای روح و فکر ایشان است که بیشتر به خد-ا فکر کنند و بیش از سایرین
یه وجود خد-ا و اسرار جهان هستی تعمق کنند یا اینکه در قلب خود به خد-ا راز و نیاز
بپردازند و این حالت به جای خود زمینه بسیار خوبی است برای دریافت پیام‌هایی از
خد-ا برای ارشاد مردم گمراه که در زندگی سراسر مادی خویش غوطه‌ور شده و از دنیای
معنویت و روحانیت بر اثر گناه‌های خویش فاصله گرفته اند علاوه بر اینها حرفه‌ی
شبانی هم جزء حرفه‌های مهم بوده و کسانی که در این کار سابقه زیادی داشته‌اند
کلمه‌ی شبانی برای آنان بعنوان منصب مهمی محسوب(سموئیل اول، باب21، آیه‌ی7.) می‌شده
است باز هم حضرت داوود در یکی از مزامیر خویش خد-ا را شبان خطاب می‌کند(کتاب مزامیر
باب80 آیه1.).
