دواریم، پاراشای شوفطیم-فصل شانزدهم

رِئه-فصل شانزدهم

1.      مواظب باش كه در ماه بهار (ماه نیسان) (مراسم) قربانی پِسَح را برای خداوند خالقت برگزار نمایی زیرا در ماه بهار خداوند خالقت تو را شبانه[1] از مصر بیرون آورد.

2.      قربانی پِسَح را از گاو و گوسفند در آن مكانی كه خداوند انتخاب خواهد كرد تا نامش را بر آن قرار دهد برای خداوند خالقت ذبح كن.

3.      با آن (قربانی پِسَح) چیز حامِص (خمیرمایه‌دار) نخور. نظر به این‌كه با عجله از سرزمین مصر بیرون آمدی هفت روز فطیر یعنی نان فقیرانه بخور. تا این‌كه در تمام مدت عمرت روز بیرون آمدن خود را از سرزمین مصر به یاد آوری.

4.      هفت روز در هیچ جای محدوده‌ات خمیرمایه دیده نشود و از گوشت (قربانی پِسَح) كه شامگاه ذبح می‌كنی برای صبح روز اول (عید) باقی نماند.

5.      در هیچ‌یك از جاهای قلمرواَت كه خداوند خالقت به تو می‌دهد نمی‌توانی (قربانی) پِسَح را ذبح كنی.

6.      مگر در آن مكانی‌كه خداوند خالقت انتخاب خواهد كرد كه نامش را بر آن قرار دهد، آن‌جا در روز قبل از عید و طرف عصر (مقارن) زمان بیرون آمدن تو از مصر، (قربانی) پِسَح را ذبح كن.

7.      در آن مكانی‌كه خداوند خالقت انتخاب خواهد كرد (آن‌را) بپز و بخور و صبح روز دوم عید (در صورت تمایل) می‌توانی بازگردی و به مسكن خود بروی.

8.      شش[2] روز فطیر بخور و روز هفتم كه برای خداوند خالقت روز اجتماع مقدس است، هیچ كاری (غیر از پخت و پز) نكن.

9.      هفت هفته برای خود بشمار. این هفت هفته را از آغاز (كار) داس زدن بر محصول درونشده (جو)، شروع كن.

10.  عید شاووعُوت (هفته‌ها) را برای خداوند خالقت با تقدیم هدیه‌ی داوطلبانه و بر مبنای تواناییت و به میزانی كه خداوند خالقت به تو بركت داده است برگزار نما.

11.  تو و پسرت و دخترت و غلامت و كنیزت و لِوی كه در بین قلمروهایت باشد و غریب و یتیم و بیوه‌زنی‌كه نزد تو باشد به حضور خداوند خالقت در آن مكانی‌كه خداوند خالقت انتخاب كند كه نامش را بر آن قرار دهد، شادی كنید.

12.  و به یاد آور كه در مصر غلام بودی، پس این قانون‌ها را مراعات نموده اجرا كن.

13.  هنگام جمع‌آوری (محصول) از خرمنگاه و از چرخشت خود، عید سایبان‌ها را هفت روز برای خود برگزار كن.

14.  در عیدت شادی كن؛ تو و پسرت و دخترت و غلامت و كنیزت و آن لِوی و یتیم و بیوه‌زنی كه در قلمرو توست؛

15.  در آن مكانی كه خداوند انتخاب خواهد كرد، هفت روز برای خداوند خالقت جشن بگیر. چون‌كه خداوند خالقت در هر نوع محصولت و در هر پیشه‌ای كه داشته باشی تو را بركت خواهد داد. كاملاً شاد باش.

16.  سه بار در سال؛ ‌در عید فطیر، در عید هفته‌ها و در عید سایبان‌ها هر مذكری از تو به حضور خداوند خالقت در آن مكانی كه انتخاب خواهد كرد به زیارت بیاید و دست خالی برای زیارت به حضور خداوند نیاید.

17.  هركس مطابق استطاعت خود یعنی به میزان بركتی كه خداوند خالقت به او داده است (تقدیمی بیآورد).

پاراشای شُوفْطیم

18.  در تمام قلمروهایت كه خداوند خالقت بر حسب سبط‌هایت به تو می‌دهد داوران و ماموران اجرایی برای خودت تعیین كن تا قوم را عادلانه داوری كنند.

19.  به سود یك طرف داوری غلط نكن، رودربایستی ننما و رشوه نگیر. چون‌كه رشوه چشمان اشخاص عاقل را كور می‌كند و آرای اشخاص منصف را منحرف می‌سازد.

20.  برای این‌كه زنده بمانی و آن سرزمینی را كه خداوند خالقت به تو می‌دهد به ارث ببری از عدالت كامل پیروی نما.

21.  اطراف قربانگاهی كه برای خداوند خالقت می‌سازی درخت پرستیدنی و هیچ درخت دیگری نكار.

22.  برای خود ستون پرستشگاهی برپا نكن چون‌كه خداوند خالقت (از آن) تنفر دارد.