دواریم، پاراشای كي‌تِصِه-فصل بيست و دوم

كی‌تِصِه-فصل بیست و دوم

1.      مبادا گاو یا گوسفند سرگردان برادر (یعنی همنوع)ت را ببینی و آن‌ها را نادیده بگیری. حتماً آن را به برادر خود بازگردان.

2.      و اگر برادر (یعنی همنوع)ت به تو نزدیك نیست و او را نمی‌شناسی، آن را به داخل خانه‌ات ببر تا (هنگامی) كه برادرت آن را جستجو كند، پیش تو بماند تا آن (یا معادل آن) را به او بازگردانی.

3.      همین عمل را نسبت به الاغش بكن، همین عمل را نسبت به اسبش بكن و با هر گمشده‌ی برادرت كه از او گم شود و تو آن را بیابی، همین عمل را انجام بده. نمی‌توانی (آن را) نادیده بگیری.

4.      تماشاگر الاغ برادر (یعنی همنوع)ت، یا گاوش كه در راه افتاده است نباش كه از آن‌ها روبگردانی. حتماً (آن را) با كمك خودش بلند كن.

5.      زن، لوازم (ویژه‌ی) مرد را به كار نبرد و مرد لباس زن نپوشد. زیرا هركس این كارها را می‌كند در نظر خداوند خالقت ناپسند می‌باشد.

6.      هرگاه به‌طور تصادفی بر سر راه تو بر هر درختی یا روی زمین آشیانه‌ی پرنده‌ای پیدا شود (و در آن) جوجه‌ها یا تخم‌هایی باشند، و مادر روی جوجه‌ها یا روی تخم‌ها خوابیده باشد مادر را با جوجه‌ها برندار.

7.      حتماً مادر را آزاد كن و جوجه‌ها را برای خودت بردار تا این‌كه وضع تو خوب شود و عمرت طولانی گردد.

8.      هرگاه خانه‌ی جدیدی ساختی برای بامت نرده درست كن. زیرا كسی‌كه افتادنی باشد از آن می‌افتد. پس نگذار در خانه‌ات خون ریخته شود.

9.      در تاكستانت دو نوع (گیاه) نكار مبادا بذری كه می‌كاری و محصول تاكستان تماماً حرام گردد (و سوخته شود).

10.  گاو و الاغ (یعنی دو نوع چارپا) را با هم برای شخم به‌كار نگیر.

11.  شعطنز –یعنی جنس پشم و كتان را با هم (در یك ملبوس اعم از دوخته یا بافته و غیره) نپوش.

12.  بر چهار گوشه پوشاكت كه (خود را) با آن می‌پوشانی بندهای تابیده‌ی (مخصوص) درست كن.

13.  هرگاه مردی زنی[1] بگیرد و با او همخوابی نموده سپس از او متنفر شود ...

14.  و به او تهمت ناروا بزند و برایش موجب بدنامی شده بگوید: این زن را گرفته و با او نزدیكی كردم و او را دوشیزه «نیافتم؛»

15.  پدر آن دختر و مادرش (آثار) دوشیزگی آن دختر را پیش محترمین شهر به‌دادگاه بیاورند.

16.  و پدر آن دختر به محترمین بگوید: دخترم را به این مرد به همسری دادم و (این مرد) از او متنفر شده است.

17.  و اینك به او تهمت ناروا زده می‌گوید: «دخترت را باكره نیافتم» و این‌ها (آثار) دوشیزگی دختر من می‌باشد و آن پارچه را در حضور محترمین شهر بگستراند.

18.  محترمین آن شهر آن شوهر را گرفته تنبیهش كنند.

19.  چون‌كه موجب بدنامی دوشیزه‌ی ییسرائل (اسرائیل) شده است، او را صد كِسِف (واحد پول) جریمه نموده (پول را) به پدر آن دختر بدهند و (آن دختر) زن او خواهد ماند و در تمام مدت عمرش نمی‌تواند او را طلاق دهد.

20.  و اگر این موضوع راست بود (و آثار) دوشیزگی آن دختر پیدا نشد.

21.  آن دختر را به دَر خانه‌ی پدرش آورده مردم شهرش او را با سنگ سنگ‌باران نمایند تا بمیرد. چون‌كه در ییسرائل (اسرائیل) بی‌عفتی كرده یعنی در خانه‌ی پدرش زنا كرده است. آن فساد را از میان خود نابود كن.

22.  هرگاه مردی یافته شود كه با زن شوهرداری همخوابی كرده باشد، هر دوی آن‌ها را نابود كن. یعنی آن مردی كه با آن زن همخوابی نموده و آن زن با هم كشته شوند. آن فساد را از میان ییسرائل (اسرائیل) نابود كن.

23.  هرگاه دختری – دوشیزه، عقد شده‌ی مردی باشد، و مردی او را در شهر یافته با او همخوابی كند؛[2]

24.  هر دو نفرشان را به بیرون شهر ببرند آن‌ها را با سنگ سنگ‌باران نمایید تا بمیرند. آن دختر را برای این‌كه در شهر فریاد برنیاورد، و آن مرد را برای این‌كه به زن همنوعش تجاوز كرد، و آن فساد را از میان خود نابود كن.

25.  و اگر آن مرد در صحرا آن دختر عقد شده را بیابد و آن مرد به‌زور او را گرفته و با او همخوابی كند، فقط آن مردی كه با او همخوابی كرده است، كشته شود.

26.  و به آن دختر كاری نكن، آن دختر خطایش مستوجب مرگ نیست، زیرا این عمل مانند آن است كه كسی علیه همنوعش قیام نماید و او را بكشد.

27.  زیرا او را در صحرا یافته است، آن دخترِ عقد شده، فریاد برآورده است و نجات‌دهنده‌ای برای وی نبوده است.

28.  هرگاه مردی دوشیزه‌ای را كه عقد شده نباشد یافته او را به‌زور بگیرد با او همخوابی كند و پیدا شوند ....